De haat van Faber was er altijd al, maar het Frans Molenaar pak is uitgetrokken.

Laten we één mythe alvast afschieten: de rechtsstaat is niet nu pas in gevaar. Dat is de grote leugen van het politieke geheugenverlies. Anil Ramdas liet zien hoe Bolkestein, die ooit met zorg sprak over pluralisme en liberale waarden, de eerste barst in het discours sloeg. De ondermijning begon niet met Wilders, niet met Baudet — maar decennia eerder. Bolkestein was de man die het raam openzette, Fortuyn kwam binnen met de sloophamer. 

Bolkestein sprak nog in academische zinnen over ‘de multiculturele samenleving’ en het was Fortuyn die de aanval op artikel 1 van de Grondwet salonfähig maakte. Zo werd het fundament — de grondveste — onder het hedendaagse rechts-populisme gelegd. Met flair, met charisma, en met de overtuiging dat Fortuyn als homoseksueel wel buiten schot zou blijven.

Fortuyn raapte op wat Bolkestein had losgewrikt — niet om gelijke rechten te verdedigen, maar om het recht op discriminatie te eisen, verpakt als compassie voor de ‘vergeten blanke arbeider’. Die arbeider was inderdaad vergeten — door dezelfde martkgeile neoliberalen waar Fortuyn zich opvallend stil over hield. 

Meneer ‘Armani is ordinair’ had geen boodschap aan emancipatie. Hij gaf de boze burger een bliksemgeleider en noemde dat bevrijding. De fopintellectueel in krijtstreep, overtuigd dat hijzelf onaantastbaar bleef, terwijl hij vrolijk de fundamenten van de rechtsstaat onder zich vandaan stond te slopen.

De waarheid is simpel: Rechten zoals vrijheid van meningsuiting geldt voor iedereen, of voor niemand. De rechtsstaat is geen flinterdun privilege van de meerderheid, maar een taai weefsel dat juist iedereen moet beschermen. En daarom is dit het moment om te spreken. Om ons te verzetten tegen het beeld van Faber als iemand die de waarheid durft te zeggen, terwijl ze de profetes is van een haatdragende cultus.

Op zaterdag 29 maart 2025 tekenen we Marjolein Faber. Want ja, men zegt dat het allemaal zo verruwd is. Alsof vroeger de haat beschaafder was, makkelijker te negeren. Maar wat werkelijk veranderd is? De esthetiek. Rechts heeft het Frans Molenaar-pak uitgedaan, waardoor we nu de hufterigheid echt goed kunnen zien. 

Forum voor Democratie liet ons zien dat men in Nederland best openlijk kan haten — zolang het maar in Latijnse citaten wordt verpakt. Totdat, oeps, het antisemitisme weer te hard begon te schreeuwen, en ineens stond de geschiedenis weer aan de voordeur. Nu een iets welbedeelde club er last van heeft, zijn we in rep en roer, maar net als bij mij: ‘Beter laat dan nooit!’

Eerder heb ik al geschreven over dat mijn oudste zus lid is geweest van de LPF, en dat daarom het uitspreken tegen extreemrechts zo belangrijk voor me is, maar wat ik toen nog niet heb opgeschreven, maar wel achterkwam, is dat ik erachter kwam dat een ex van haar in een Kafkarapport staat: 

“Op 11 september 2003 organiseert een bont samenwerkingsverband van Nieuw Rechts, de fascistische NNP en enkele Fortuynclubjes een herdenking in Den Haag. Ook Wlady is hier met zijn vriendin aanwezig. In 2005 tekent hij een petitie van het extreemrechtse Platform de Krijger. De ondertekenaars willen dat het “zionistische” Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) verboden wordt.”

Mijn zus mag haar handen dichtknijpen dat haar naam niet in het rapport belandde, maar je kunt je voorstellen hoe woest ik was. Toen ik haar ermee confronteerde, zei ze dat ze Wlady er bewust buiten wilde houden. Sure. Maar de waarheid? Die zal wel onder de grond blijven liggen, net als hij — overleden in 2019. Wat ik wél weet: dat de elfjarige ik hem feilloos doorhad. Zijn pseudo-elitaire gedrag, zijn quasi-intellectuele pose — ik zette hem terecht te kijk. Keer op keer. Hij had ‘MBO-plus’ gedaan — wat in normaal Nederlands betekent: te veel betaald voor een particulier mbo-diploma dat vooral moest verhullen dat hij het niveau voor de universiteit niet had.

Mijn zus doet het tegenwoordig iets beter — gelukkig. Maar eerlijk? Had mij verteld wat er allemaal gebeurde, wat er achter onze rug om werd geregeld. Dan hadden we tenminste begrepen waarom onze brievenbus een wapen werd. Waarom de angst met de post meekwam. Ik kon op een gegeven moment aan het handschrift al zien wie ons nu weer moest kleineren. Het waren trollen, inderdaad — maar dan met pen en papier.

Nu moet ik door eigen onderzoek erachter komen, dat de mensen uit mijn verleden altijd al zo fucking racistisch en extreemrechts waren. Hij was vanaf 2012 een Wiegel-VVD’er geworden. Had blijkbaar toch net wat meer ‘status,’ zoals hij dat zelf verwoordde. Dat hij totaal vertiefd en wereldvreemd was, neem ik hem niet kwalijk met die verknipte vader van hem — Stadshistoricus Beno Hofman heeft uitgebreid zijn vader bestudeerd — maar dat hij praktisch een neo-nazi in de Haagse Raad wilde helpen, is wel degelijk woestmakend, aangezien ik van mijn zus hoorde dat hij onder anderen voor Michiel Smit heeft geflyerd. 

Wlady was natuurlijk niet de enige die met Smit samenwerkte. Ook voormalig LPF-Tweede Kamerlid Winny de Jong zocht toenadering tot extreemrechts: in 2003 werkte zij samen met Smit aan het project “DeConservatieven.nl”, zij het zonder electoraal succes​. Zo bleek Wilders in 2006 handtekeningen voor zijn nieuwe partij te hebben geworven via fora waar ook neonazi’s actief waren. Onder de ondersteuners bevonden zich 34 personen uit de extreemrechtse scene, waaronder ex-leden van de Centrum Democraten, CP’86 en Voorpost.

Dan dringt het besef door dat populisten vanaf het begin af aan al samenwerkte met extreemrechts. Zelfs In 2002 vond Haitske van de Linde in het tv-programma Barend & Van Dorp Michel Smit "zo’n beetje de grootste neonazi uit de Nederlandse politiek," en daar werkte hij gewoon mee samen. De daden van de volwassen van toen kan ik niet uitwissen. Wel kan ik nu als volwassene kiezen om het juiste te doen. Om nu in de weg te staan, zodat de rechtstaat voor iedereen geldt.

Laat je niks wijsmaken. De rechtsstaat is al lang aan het afbrokkelen — steen voor steen, wet voor wet, woord voor woord. En het begon met Bolkestein. Het werd gelegitimeerd door Fortuyn. En het wordt nu afgemaakt door Faber en Wilders. Wat we nodig hebben, is niet nostalgie. Wat we nodig hebben, is verzet.