Girls Gone Bible: Op je knieën voor de Here(n)

Op 19 januari 2025 tijdens een zogenaamde "overwinningsrally" van Donald Trump, traden twee dames van op als spirituele ceremoniemeesters. Hoewel ze op Instagram bijna 1 miljoen volgers hebben en op YouTube meer dan 730.000 abonnees binnen 2 jaar, heeft in Nederland alleen het Christelijke platform Revive over ze geschreven. Dat is opmerkelijk, want deze twee vrouwen vervullen een sleutelrol in de wereld van christelijk nationalisme, MAGA-feminiteit en de steeds invloedrijkere redpillcultuur. Tijd om kennis te maken met Girls Gone Bible.

“We wanna create a space where two people who look like us and act like us — who might not fit the typical mold of christianity can come and talk about Jesus", zegt Angela Halili  tegen haar co-host Arielle Reitsma in de allereerste aflevering van hun podcast, geplaatst op 11 mei 2023. Als ex-vangelist weet ik als geen ander hoe gretig dit wereldje zulke verhalen als manna uit de hemel slikt. De klassieker uit het charismatische handboek: twee losgeslagen feestbeesten — die toevallig ook actrices zijn — vallen met hun drankprobleem en existentiële leegte op een blauwe maandag in de armen van Jezus, en hupsakee, binnen de kortste keren heet het een 'bediening'. Iedereen weet: een cocktail van trauma, lipgloss en Spotify-statistieken levert in deze kringen — gek genoeg — geestelijk gezag op. 

“Oh my goodness! Becky, look at her Bible. It’s so huge!” Dat was letterlijk de eerste gedachte die in me opkwam — en ik zal je vertellen waarom. Binnen de charismatische hoek van het christendom is het namelijk vaste prik om seculiere popcultuur om te smelten tot iets ‘heiligs’. Dus ja, ook van Baby Got Back bestaat een ‘heilige variant’. En dat is precies de vibe: want de nette mensen van het goede leven moeten natuurlijk wel heel cool zijn.

​Naast de podcast hebben ze ook een live-evenementen. De live-evenementen ogen meer als spirituele girlboss-congressen dan als kerkdiensten: professioneel lichtplan, perfect afgestemde visuals en worshipmuziek met een TikTok-randje. Tickets gaan voor $39,50 tot ruim $100 over de digitale toonbank, afhankelijk van hoe dicht je bij het heilige podium wil zitten. Daar krijg je dan een avond voor vol tranen, testimonies en “godly confidence”-coaching — een strak geregisseerde mix van Jezus en zelfverbetering, compleet met fotomomenten en influencer-waardige stage design.

Het curieuze? Je betaalt dus flink voor iets wat ook gewoon op Spotify staat. Of, als je echt op zoek bent naar God en rookmachines, kun je op zondagochtend ook gewoon gratis naar Hillsong — mits je in Amerika woont en tegen glitters in je theologie kunt. Voor wie nog meer wil, is er het GGB+ abonnement van $7 per maand, waarmee fans exclusieve content en toegang tot digitale community's krijgen. Het is een model waarin geloof, branding en commercie naadloos samenvloeien.

Angela Halili vertelde in een profiel in het christelijke magazine Relevant dat het allemaal begon met een plotselinge ingeving: “We were sitting in my living room, reading the Bible,” zei ze, waarna ze spontaan besloten zouden hebben om “hit record and started talking.” Een mooi verhaal — maar, zoals zo vaak in dit soort kringen, net iets té mooi. De eerste afleveringen ogen namelijk allesbehalve spontaan: belichting on point, loepzuiver geluid, gelikte editing. Volgens Salon registreerden Halili en Reitsma bovendien de domeinnaam girlsgonebible.com al een maand voordat de eerste aflevering verscheen. Geen ingeving, maar gewoon een geplande productlancering — met Bijbel en businessplan.

En eerlijk? Het is niet gek dat het aanslaat. De Trump-beweging heeft allang begrepen hoe je mannen bereikt via podcasts die zich voordoen als vrijblijvende babbelsessies — kijk naar The Joe Rogan Experience. Maar jonge, conservatieve single vrouwen? Daar hadden de Republikeinen nog geen overtuigend format voor. 

Ja, je hebt de tradwives — vrouwen met vlechten, schorten en een kippenren vol Bijbelteksten. Maar wat je nog niet had, waren twee strak gestylede vrouwen die eruitzien alsof ze elk moment een Sephora-haul kunnen opnemen,terwijl ze ondertussen preken over kuisheid en genade. Over liefdadigheid, armoedebestrijding of zendingswerk hoor je ze zelden — daarvoor is geen camerahoek interessant genoeg.

Geen vermanend vingertje, maar soft power in gloss en contour. De een doet het woord, de ander kreunt op halfzwoele toon “uh-huh, amen, so true,” zodat ook de mannelijke kijker zich geestelijk aangesproken blijft voelen.

Over de mannelijke kijkers gesproken, zijn ze ook geïnterviewd door George Janko, een van de zovelen podcastbro’s. We weten allemaal hoe al die dudebro’s elkaar vertellen wat vrouwen allemaal wel niet zouden willen, en George Janko vroeg voor de verandering een keer aan deze dames wat zij zoeken in een man. Halili antwoorde met: “We want a man who’s manly — Takes care of things. I don’t need you to kill an aligator with your hands, but I need to feel so feminine around you, because you are so masculine — that I can turn my brain off, because I know you’ve got it.”

Feminiteit betekent hier: niet denken, gewoon volgen. En masculiniteit? Dat is controle, het stuur stevig in handen — ook over haar leven. Geen wonder dus dat ze er zo gelikt en begeerlijk uit moeten zien: ze zijn de belichaming van de ultieme trophy wife-fantasie. De vrouw die net onbereikbaar genoeg is om als statussymbool te tellen, maar net volgzaam genoeg om als beloning verkocht te worden.

Tuurlijk, het idee dat je met geld een mooie vrouw ‘krijgt’ is sociologisch gezien grotendeels lariekoek — de meeste mensen daten iemand die ongeveer net zo knap (en kapot) is als zijzelf. Maar deze dames zijn niet gekomen voor de waarheid. Zij zijn hier om de droom te verkopen: als jij maar genoeg leider bent, krijg jij ook zo’n vrouw aan je zijde. Vrijwillig onderworpen. In lipgloss.

Maar achter het decor schuurt het. Een gelekte video toont Halili in een minidress op handen en knieën, ergens diep in de nacht op een L.A.-pokerfeestje — precies het soort scène waarvoor ze hun volgers nu vroom waarschuwen. In Salon onthult ex-vriendin Nicole Aldrete, samen met journaliste Amanda Marcotte, dat beide dames nog volop meedraaiden in de schimmige pokercultuur van Los Angeles, terwijl hun “bediening” al online stond te bloeien.

En geloof me — als fotograaf weet ik hoe dun het koord is waarop jonge vrouwen in de entertainmentindustrie op balanceren. Modellen en actrices overleven helaas regelmatig op flirts, tips en vage sugar dynamics met mannen in maatpakken en teveel contant geld: dat is geen verrassing. Wat wél wringt, is wanneer die werkelijkheid wordt herschreven tot een glanzend bekeringsverhaal — verpakt in lipgloss en bekeringstaal — en verkocht als spirituele waarheidsclaim.

Pokergirls zijn officieel “hostesses” of “serveersters” die werken op high-end pokerevenementen: vaak illegale of half-legale games georganiseerd in villa’s en penthouses voor Hollywoodmannen met geld en ego’s. Ze worden verwacht er goed uit te zien, flirterig te zijn, drankjes in te schenken — en soms, impliciet of expliciet, aanwezig te zijn als decor. Geen sekswerk per se, maar wel zwaar werk met een dunne grens. Aldrete beschrijft het als “emotioneel uitputtend” en “een wereld waarin je geacht wordt mooi te zijn, stil te blijven en ketamine niet af te slaan.”

Volgens Aldrete ontmoette ze Halili en Reitsma in die scène. Ze gingen samen naar de kerk, praatten over Jezus én over geld van de pokertafel. Ze stuurde screenshots naar Salon van gesprekken waarin ze elkaar vroegen of ze al betaald waren voor “het spel op de 10e” en of ze veilig waren na een shooting bij een game-night in mei 2023.

En toen — binnen een paar weken — was er plots die podcast. De beruchte video, waarin Halili op handen en knieën een “grapje” doet in een minidress terwijl andere vrouwen giechelen, werd volgens Aldrete gefilmd rond 4 uur ’s ochtends, ná een pokernacht. De datum? 13 april 2023. Precies een week vóór Halili en Reitsma hun LLC Girls Gone Bible registreerden. In de video draagt Halili naar verluidt precies hetzelfde jurkje en make-up als in aflevering 1 van de podcast.

De implicatie: dit was geen vroom keukentafelmoment met een open Bijbel, maar een geplande exit-strategie uit een wereld die ze zelf als “duister” bestempelden — en ondertussen zorgvuldig monetiseerden. Toen het succes kwam, brak het contact met Aldrete af. Halili verontschuldigde zich een jaar later in een voicemail, net nadat de video opnieuw opdook op social media. Aldrete vermoedt dat Halili haar vooral probeerde te achterhalen als mogelijke bron van het lek.

Wat Aldrete stoort, is niet het verleden. Het is de hypocrisie: “Ze prediken over zuiverheid, bescheidenheid en vrouwen die niet samenwonen voor het huwelijk, terwijl ze zélf nog pokerfeestjes draaiden tijdens de eerste opnames.” Het is geen veroordeling, zegt ze — het is een waarschuwing. Want deze vrouwen verkopen geloof als moraal, terwijl hun eigen verhaal zorgvuldig is gebrandmerkt en gladgestreken.

Wat Girls Gone Bible zo effectief maakt, is niet hun theologische diepgang of morele gezag, maar hun vermogen om perfect in te pluggen op het verlangen naar richting in een chaotische wereld — mits die richting er goed uitziet op camera. Ze bieden geen geloofsverdieping, maar een levensstijl met Bijbelaccessoire. Geen gemeenschap, maar een verdienmodel met devotional flair.

Het past perfect in deze tijd, waarin bekering geen kwestie meer is van overgave, maar van branding. Waarin geestelijk gezag wordt toegekend aan wie de beste belichting en een stille “amen” fluistert op het juiste moment in de edit. Of ze oprecht zijn of gewoon slimme verkoopstrategen? Dat onderscheid is allang opgelost in de mist van soft focus en Spotify-algoritmes. En als Jezus werkelijk zou terugkomen, zou Hij hun set niet zegenen, maar met zweep en woede hun merchtafel omver kegelen — niet omdat ze zondaars zijn, maar omdat ze van Zijn naam een verdienmodel hebben gemaakt. Een influencershol, met rookmachine en QR-code voor donaties.