Het portret van extreemrechts:

Laten we niet om de hete brij heen draaien. De hysterie over woorden zoals ‘fascisme’ en ‘racisme’ draait maar om één ding: het vermijden van ongemakkelijke waarheden. Want zodra je het masker weghaalt, blijven de harde feiten over. Feiten die ze koste wat kost willen verbergen.

Neem dat streven naar een ‘dominant blank Nederland’ dat ‘omgevolkt’ zou worden. Omgevolkt omdat vrouwen kiezen voor een leukere vent dan dat jij bent? Geef ze eens ongelijk! Hoe wil je dat uitleggen zonder te erkennen wat het is? Wil je dit bereiken door mensen uit te zetten? Zonder geweld? Zonder racisme? De waarheid is eenvoudig: het kan niet. Maar in plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor wat ze verkondigen, verstoppen ze zich achter verzachtende woorden. Woorden die niets veranderen aan de kern van hun boodschap.

Dat brengt ons bij het portret van Dorian Gray.

Aan de buitenkant doen ze alsof ze keurig en onberispelijk zijn – nette uitspraken, bedachtzame woorden – maar ergens hangt dat portret. Het portret waarin de rimpels zichtbaar zijn van verdraaide waarheden, de barsten van hun façade, en de donkere vlekken van een ideologie die ze niet durven te erkennen. Ze weten dat het er is. En daarom willen ze niet dat jij het ziet.

Roepen ze "framing"? Natuurlijk doen ze dat. Dat woord is hun schild, hun excuus. Maar het probleem is niet het frame. Het probleem is dat het frame precies past. Je kunt een spiegel zwart verven, maar het beeld erachter blijft onveranderd. Wat ze zien, is geen vervalsing. Het is wie ze werkelijk zijn.

En toch klagen ze op grote podia over hoe ze worden ‘weggezet.’ Podia die ironisch genoeg worden betaald door de mensen die ze zo graag als vijanden zien. Ze schreeuwen over monddood worden gemaakt, maar het enige wat we horen is hun eigen luide stem. Hoe harder ze klagen, hoe duidelijker het wordt: het gaat niet om stilte. Het gaat om controle. Ze willen bepalen wat er gezegd mag worden, omdat ze bang zijn voor wat zichtbaar wordt als de waarheid aan het licht komt.

En dat is het echte probleem. Niet de woorden, maar de angst. De angst voor dat portret. Want zodra het in volle glorie zichtbaar is, kunnen ze niet langer wegkijken. Dan is er geen façade meer om achter te schuilen. Alleen de harde, confronterende reflectie van wie ze echt zijn. En dat, dames en heren, is wat ze niet kunnen verdragen.

En ja, dames en heren, laten we wel wezen: het echte probleem is niet dat mensen woorden als ‘fascisme’ of ‘racisme’ gebruiken. Het probleem is dat sommigen zichzelf erin herkennen. Ze voelen zich betrapt, alsof iemand ineens de lampen heeft aangedaan in een donkere kamer. En dat doet zeer. Begrijpelijk. Maar wie met vuur speelt, moet niet klagen over de hitte.

Uiteindelijk is het simpel. U kunt de spiegel ontlopen, u kunt de woorden vermijden, u kunt zich wentelen in gekunstelde verontwaardiging. Maar vroeg of laat haalt de waarheid u in. En dat, dames en heren, is iets waar geen framing of façade tegen bestand is. Zo is het, en niet anders. Het lijkt wel alsof we graag willen vergeten dat racisme en fascisme door mensen werden uitgevoerd in plaats van monsters. Geschiedenis is geen roman, maar het zijn ware gebeurtenissen. Vergeet dat niet!