Prutser zeggen mag niet, maar '12-jarig naïef kind-klimaatsoldaatje' wel:

Beroepsallochtonen, geitenneukers, pisnichten — maar o wee als er iemand prutser wordt genoemd. Dan gaat het te ver, hoor! Dan is Marjolein Faber het echte slachtoffer. Lotte Krakers zegt in haar column: “Timmermans begon Wilders’ stijl over te nemen, raakte verstrikt in zijn eigen overmoed en verloor daarbij het zicht op de onderliggende ernst — het debat werd cabaret, geen confrontatie met racisme.”

Marianne Zwagerman deed er een schepje bovenop: “Terwijl Timmermans zichzelf verkoopt als moreel kompas, misbruikt hij zijn positie voor woede-uitbarstingen, hypocrisie en desastreus beleid — en niemand durft hem te stoppen.” Opeens moeten we vergeten dat deze graftak zelf kwetsbare mensen tijdens de corona pandemie wegzette als ‘dor hout.’

Albert Verlinde? Die dacht dat het aan Timmermans’ dieet lag: "Is het ook niet omdat hij zo afgevallen is? Ik doe ook weleens kuurtjes om af te vallen en dan word je heel chagrijnig. Het lijkt net alsof hij zich staat af te reageren." Ondertussen schuift Verlinde aan bij mensen die zeggen dat voor homo’s “uit de kast komen niet zo moeilijk is” en dat Habtamu de Hoop geen echte Nederlander zou zijn. Misschien had hij Johan Derksen moeten vragen of Faber ook gewoon een kaars ‘tussen de benen’ nodig heeft.

Echt, kunnen die mediatypes hun hoofd even uit hun zelfgeproduceerde echo trekken? Timmermans zegt één keer iets dat niet in de brave borrelpraat past en heel Hilversum raakt collectief in paniek. “Was het niet wat scherp?” Alsof extreemrechts normaal alleen meningen serveert die eerst zijn voorverwarmd op 180 graden empathie. Intussen druipt de boter van hun voorhoofden terwijl ze elkaar bezorgd aankijken: is dit nog wel gezellig voor het kijkcijferpanel?

En dat we vooral niet te grof moeten doen tegen een partij die het had over “onze leninistische vrienden van het acht-uurjournaal.” Als de journalisten niet links waren, noemde Wilders ze gewoon tuig van de richel. Hij had het over kopvoddentaks, tsunami van islamisering, “Minder minder,” Partij voor de Arabieren, D66- rechters, heks, etc. Daarnaast dat hij de islam met fascisme heeft vergeleken en de Koran met Mein Kampf. Maar prutser — dat is pas onbeschoft.

Breek me trouwens de bek niet open over Marjolein Faber zelf. Naast omvolking had ze het over een 12-jarig naïef kind-klimaatsoldaatje, PvdA hoofddoek, dat Zelensky niet democratisch gekozen zou zijn, de 5de colonne in de regering, Nep-volksvertegenwoordigers, etc. Maar ‘prutser’? Dat was blijkbaar de grens.

Maar goed. Prutser, dat mag niet. Want Frans Timmermans zei het. Frans, die corpulente sociaaldemocraat die het waagde om — hou je vast — iets terug te zeggen. Dan zijn de rapen gaar. Dan worden de dubbele standaarden pijnlijk zichtbaar. Want als Wilders een hele bevolkingsgroep wegzet als tuig, heet dat “helder taalgebruik”. Maar als een linkse politicus één keer scherp uithaalt, zijn de opiniemakers onthutst.

En wat doet de pers? Die zwijgt. Die normaliseert. Die maakt er een show van. Wie zich verzet tegen deze groteske scheefgroei wordt afgedaan als zuur, als moralistisch, als niet leuk genoeg voor de line-up van Vandaag Inside. Maar de vraag is niet of het leuk is. De vraag is of we onze democratie willen laten verslonzen door mensen die beledigen als strategie inzetten — en dan janken als iemand prutser zegt.

Zo laf zijn we laf geworden. Laf tot in onze haarvaten. In plaats van grenzen te stellen aan pestkoppen, verwachten we dat hun slachtoffers vriendelijk blijven. Beleefd blijven. Terwijl ze worden uitgescholden voor “kopvod”. Voor “beroepsallochtoon”. Voor “tuig van de richel”. We zijn het land waar je met gestreken gezicht moet debatteren met mensen die je bestaansrecht ontkennen. Waar fatsoen eenrichtingsverkeer is. Waar wie terugslaat meteen wordt weggezet als gevaarlijk of polariserend.

‘Oh nee, je polariseert’ is de pavlovreactie. In een land waar ‘deugpronken’ als groter probleem wordt gezien dan racisme. Waar je wordt uitgelachen als je opkomt voor een kind dat door een minister wordt weggehoond. Waar “dor hout” minder verontwaardiging oproept dan een misplaatste blik in een Kamerdebat.

Doorgaan, Frans! Gebruik je privilege. Je mag dan wit en man en oud zijn — gebruik het. Niet voor jezelf, maar voor wie wél wordt gestraft zodra ze durven opstaan. Agnes Kant werd nog schreeuwlelijk genoemd omdat ze haar woede over patiëntenleed niet fluisterend bracht. Wilders spuugt haat en krijgt zendtijd. Kant kreeg hoongelach. Omdat ze vrouw was. Links. Serieus. Ze zei ooit: ‘Je kunt niet tegelijk én strijden voor vrijheid én anderen diezelfde vrijheid ontnemen.’ Maar dat is precies wat de PVV doet. En precies wat we blijven toestaan.

Want laten we eerlijk zijn: de échte snowflakes, dat zijn zij. De mensen die stoer brullen over “vrijheid van meningsuiting”, maar instorten zodra iemand ze prutser noemt. Die dagelijks moslims, vrouwen, journalisten en linkse politici uitschelden, maar in een stuip schieten als er eindelijk iemand terugpraat.

Ze zijn niet tegen woke omdat het gevoelig is. Ze zijn tegen woke omdat ze geen kritiek verdragen. Omdat ze zélf fragiel zijn. Ze doen stoer, maar één spiegel en ze krijsen over censuur.  Ja — snowflakes. Maar dan met ministersposten en een dagkaart voor elk panel dat zich “zorgen maakt om de toon.” Dus nee, we gaan ze niet troosten. We spreken terug. Hard. Helder. En zonder excuses.