Van herdenking tot zelfreflectie: Wat Jack ons nalaat
- Frame out
- 10 jan
- 3 minuten om te lezen
Jack Hoogendijk, pas 14 jaar oud, overleed tragisch toen een stuk illegaal vuurwerk voortijdig ontplofte. Een afschuwelijke gebeurtenis, terwijl zijn vader en broers toekeken. De aanpak van de pers roept vragen op. RTV-Rijnmond interviewde de rouwende moeder direct na het drama, publiceerde haar naam en negeerde signalen over eerdere controverses. Dit schaadt niet alleen haar, maar ook haar gezin. Dit alles heb ik behandeld in een eerdere post.
Tien dagen later namen familie, vrienden en buurtbewoners afscheid in een indrukwekkende herdenking. Jack, een jongen vol energie en humor, werd herinnerd als de kwajongen van de straat. Een zorgzaam kind, geliefd om zijn streken, maar ook een avonturier in hart en nieren. Zijn kist moest met een hoogwerker uit de woning worden getakeld en werd vervolgens in een pick-up truck naar zijn laatste rustplaats gebracht, begeleid door fakkels en applaus van buurtbewoners.
Om het AD te citeren: "Terwijl de kist naar beneden zakt, klinkt luid applaus door wijkbewoners, die massaal op de herdenking zijn afgekomen. Confettikanonnen gaan af. ‘Eigenlijk wilde de familie vuurwerk afsteken’, vertelt Ter Haar. ‘Maar dat leek mij niet zo’n goed idee, vanwege de publieke ophef over vuurwerk die rees na het ongeluk.’"
En daar zit precies de crux. Stel je eens voor: een kind dat zichzelf per ongeluk doodschiet, en dat iedereen tijdens de uitvaart vrolijk met geweren staat te zwaaien. Dat is toch een bizar staaltje kromdenken? En dan de redenering: "Ja, maar wij hebben luchtbuksen, Jack had een machinegeweer."
Waar is het gezond verstand gebleven? Wat hier zichtbaar wordt, is een omgeving waarin gevaarlijk gedrag wordt genormaliseerd. Een cultuur waarin risico’s worden gebagatelliseerd, totdat het misgaat. En dan? Dan vinden we troost in de gedachte dat het "zijn passie" was. Zoals de uitvaartverzorger opmerkt: "Jack wás vuurwerk. Hij is tijdens zijn passie overleden." Dat biedt troost, zeker. Maar moeten we niet ook stilstaan bij hoe we deze tragiek in de toekomst kunnen voorkomen? Want dat is de echte verantwoordelijkheid die we dragen.
Hoewel ik nog steeds van mening ben dat de pers niet ethisch heeft gehandeld, zet dit de opmerking van de moeder van Jack wel in een ander daglicht. Ze zei: "Sommige mensen moeten echt een stuk tape op hun mond doen en nooit meer in het openbaar praten. Gewoon ongegeneerd"
Dit verhaal laat zien hoe tragiek en onbegrip hand in hand kunnen gaan. Jack, een jongen vol leven en avontuurlijke geest, verloor zijn leven door een praktijk die in zijn omgeving als normaal werd gezien. Zijn familie herdenkt hem op hun eigen manier, een manier die troost biedt in een onbeschrijfelijk verlies. Dat is hun recht.
Maar het grotere plaatje dwingt tot reflectie. Hoe is het mogelijk dat gevaarlijk gedrag zo lang wordt geaccepteerd? Hoe kan de pers, die moreel kompas zou moeten bieden, olie op het vuur gooien met sensatiezucht? En hoe voorkomen we dat dit nog een keer gebeurt?
Jack’s verhaal verdient meer dan alleen verdriet. Het verdient een moment van bezinning, waarin we durven te kijken naar onze rol als samenleving. Niet om te veroordelen, maar om te leren en te veranderen. Alleen dan kan zijn tragische verlies werkelijk iets betekenen. Natuurlijk, je mag best 'een echte jongen' zijn. Maar laten we streven naar een samenleving waarin 'een echte jongen zijn' iets anders betekent. Dit heeft immers letterlijk een mensenleven gekost.
Comments