Van solidariteit naar script: Hoe christenzionisten de Joden nodig hebben voor de eindtijd.

Eerder heb ik geschreven hoe antisemitisch zionisme de ultieme cynische paradox van de Alt-right is: Achter hun steun schuilt geen liefde voor Joden, maar een ziek verlangen naar segregatie. Helaas zijn zij niet de enige groep die Joden als pion gebruikt voor hun agenda. Voor veel christenzionisten zijn ze geen mensen, maar profetische en politieke pionnen. Geen minderheid die bescherming verdient, maar een middel.

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar omdat moslims stelselmatig verantwoordelijk worden gehouden voor elk randdebiel kalifaatfantasietje, zetten we het hier toch even zwart op wit: niet elke christen gelooft in apocalyptische eindtijdpolitiek, tempelherbouw en messiaanse oorlogsretoriek. Laat hen met rust. Goed, dat is gezegd. Nu terug naar waar het echt om draait: Zionistische christenen met een verborgen agenda

Een gezamenlijk onderzoek van BOOS, Investico, het Nederlands Dagblad en De Groene toont hoe Nederlandse christelijke stichtingen, met Christenen voor Israël voorop, miljoenen doneren aan de illegale kolonisering van de Westelijke Jordaanoever – voor huizen, drones, camera’s en zelfs wapens. Vrome taal maskeert keiharde steun aan landroof en intimidatie – in naam van God, gewapend tot de tanden.

Hoewel er onsmakelijke vergelijkingen zijn gemaakt tussen Israël en Nazi-Duitsland, duiken er ook figuren op als Maram Susli—hardcore antisemiet vermomd als anti-zionist. Ze is fan van de SSNP, een ultranationalistische sekte die droomt van Groot-Syrië: een koloniale hersenschim verpakt als bevrijdingsretoriek en tevens jarenlang het ideologische knokploegje van Assad. 

Dus ja, er zijn griezelige types die de Palestijnse zaak misbruiken voor hun eigen haatproject. Maar laten we ook eerlijk zijn: veel steun aan Israël draait helemaal niet om solidariteit met Joden—en dat is tragisch, voor een volk dat nog altijd leeft met de littekens van vernietiging en verraad. Europa probeerde na de Holocaust zijn geweten te sussen, terwijl Joden zich hier terecht nooit echt veilig hebben gevoeld.

Christenzionisten zagen hun kans: eindelijk konden de profetieën in vervulling gaan—de Joden terug naar het beloofde land, want dan kan het script zo weer voortgaan. Voor wie denkt dat voor iedereen steun aan Israël vooral gaat over compassie of schuld, is het goed om te weten: dit is geen humanitaire reflex, maar is helaas voor te veel mensen apocalyptisch projectdenken. Want in de evangelische eindtijdfantasie is Israël geen plek van verlossing, maar het decor voor het einde. Dat betekent: herstel van het land, terugkeer van de Joden, herbouw van de Tempel – en uiteindelijk de wederkomst van Jezus, precies op de Olijfberg, waar nu Al Aqsa staat. Geen vrede, maar vuur. Geen recht, maar oordeel. Alles volgens plan. Alles volgens tekst.

Ezechiël 36:24–28:

“Ik zal u weghalen uit de volken en u bijeenbrengen uit alle landen, en u naar uw eigen land brengen. Dan zal Ik rein water op u sprenkelen, en u zult rein worden; van al uw onreinheden en van al uw stinkgoden zal Ik u reinigen. Ik zal u een nieuw hart geven en een nieuwe geest in uw binnenste geven. Ik zal het hart van steen uit uw lichaam wegnemen en u een hart van vlees geven. Ik zal Mijn Geest in uw binnenste geven en maken dat u in Mijn verordeningen wandelt en Mijn bepalingen in acht neemt en ze houdt. U zult wonen in het land dat Ik uw vaderen gegeven heb; u zult Mijn volk zijn en Ik zal uw God zijn.”

Jesaja 11:11–12:

“Op die dag zal de Heere opnieuw Zijn hand opheffen om de rest van Zijn volk terug te halen – uit Assyrië, Egypte, Pathros, Cusj, Elam, Sinear, Hamat en van de eilanden van de zee. Hij zal een banier omhoogheffen voor de heidenvolken, en de verdrevenen van Israël bijeenbrengen, de verstrooiden van Juda verzamelen van de vier hoeken van de aarde.”

Zacharia 12:2–3:

“Zie, Ik ga Jeruzalem maken tot een bedwelmende beker voor alle volken rondom. Ook tegen Juda zal het gaan bij de belegering van Jeruzalem. Op die dag zal Ik Jeruzalem maken tot een lastige steen voor alle volken. Allen die hem optillen, zullen zich ernstig verwonden. En alle heidenvolken van de aarde zullen zich daartegen verzamelen.”

Zacharia 14:4–5:

“Op die dag zullen Zijn voeten staan op de Olijfberg, die ten oosten van Jeruzalem ligt. De Olijfberg zal middendoor splijten, van oost naar west, tot een zeer groot dal; de ene helft van de berg zal naar het noorden wijken en de andere helft naar het zuiden. Dan zult u vluchten door het dal van Mijn bergen… en de HEERE, mijn God, zal komen; alle heiligen met U!”

Dit zijn geen vrome vergezichten. Dit zijn gewelddadige scripts, theologisch gemotiveerd en geopolitiek vertaald. Dat drones, bewapende kolonisten en tempelactivisten allemaal meelopen in dit profetische toneelstuk is geen toeval, maar doctrine in actie. Dat is ook waarom zionistische christenen tegen de tweestatenoplossing zijn, want zeker als die profetieën letterlijk worden genomen, worden ze bedreigt door de tweestatenoplossing. Men gaat bijvoorbeeld niet akkoord met een sloop van de Al Aqsa. 

Zelf ben ik twee keer in Israël geweest. Bij de tweede reis was ik op de olijfberg, en er werd een verhaal over de Gouden Koepel verteld, waarvan ik mij nu eigenlijk realiseer, dat dit een complot is. Jezus zou terugkomen via de gouden Poort, die in de 16de eeuw is dichtgemetseld door Suleiman de Grote. In realiteit was het om vijanden buiten te houden, maar in bepaalde christelijke kringen gelooft men dus dat het was om de komst van Jezus tegen te houden, omdat er een begraafplaats voor is geplaatst.

Waarom is die begraafplaats uberhaupt relevant? Joodse Priesters mogen niet op een begraafplaats komen, en daarom denken sommigen dat de begraafplaats voor de dichtgemetselde koepel opzet is. Kortom, als je in een letterlijke interpretatie gelooft met Jezus die letterlijk terugkomt zoals staat beschreven, is er een bloedbad nodig. En aangezien Jezus DE hogepriester is, moet er veel veranderen, ondanks dat een almachtig God niet door een begraafplaats en een dichtgemetselde koepel tegengehouden zou worden.

Ezechiël 44:1–3

“Toen bracht Hij mij terug op de weg naar de buitenste poort van het heiligdom, die op het oosten gekeerd is, maar die was gesloten. En de HEERE zei tegen mij: Deze poort moet gesloten blijven. Hij mag niet geopend worden, en niemand mag daardoor naar binnen gaan, want de HEERE, de God van Israël, is daardoor naar binnen gegaan; daarom moet hij gesloten blijven. Alleen de vorst mag daarin zitten om brood te eten voor het aangezicht van de HEERE. Hij moet door de voorhal van de poort naar binnen gaan, en via diezelfde weg weer naar buiten gaan.”

 Leviticus 21:1–2

“De HEERE zei tegen Mozes: Spreek tot de priesters, de zonen van Aäron, en zeg tegen hen: Geen van hen mag zich verontreinigen vanwege een dode onder zijn volksgenoten, behalve vanwege een bloedverwant die dicht bij hem staat: zijn moeder, zijn vader, zijn zoon, zijn dochter, zijn broer…”

Hebreeën 4:14–15

“Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Jezus, de Zoon van God, die de hemelen is doorgegaan, laten wij aan die belijdenis vasthouden. Want wij hebben geen Hogepriester die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Eén die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde.”

Kortom: deze bijbelteksten voeden het idee dat de terugkeer van Jezus via de Oostpoort geblokkeerd zou zijn door grafvelden en verzegeling – tenzij er ‘opgeruimd’ wordt. Een letterlijk geloof in deze profetieën vraagt dus om een letterlijke, fysieke en gewelddadige herschikking van de heilige stad. Natuurlijk zou een christen die dit oprecht gelooft dit glashard ontkennen, maar er is eigenlijk geen andere optie mogelijk dan.

En dat is precies waar het zo gevaarlijk wordt: als het script heilig en letterlijk is zonder beeldspraak, wordt geweld een heilige plicht. Want hoe harder de wereld zich verzet, hoe meer dat verzet gelezen wordt als bevestiging van de profetie. Elke moskee die blijft staan is een blokkade, elke vredesonderhandeling een misleiding van de duivel. En zo ontspoort geloof in een routekaart: geen ethiek meer, alleen nog eschatologie.

In dit wereldbeeld is Palestina slechts een tussenfase, een voetnoot in een goddelijk eindspel. De rechten van Palestijnen doen er niet toe, want hun bestaan staat het plan in de weg. Dat is geen misverstand, dat is geen tragische bijwerking – dat is de logica. De religieuze infrastructuur is al lang gelegd, van de Olijfberg tot aan de evangelische mega-kerken in Texas. Wat ontbreekt is alleen nog de trigger.

We moeten dus durven benoemen wat er gebeurt. Niet om het geloof te ridiculiseren, maar om aan te tonen hoe letterlijk geloof, losgezongen van historische verantwoordelijkheid, kan uitmonden in een bloedbad. Hoe een tekst gelezen als waarheid, zonder context of kritiek, een loopgraaf wordt waarin geen leven mogelijk is – alleen martelaars en messiassen.

En dan is er nog het stille dilemma waar christenzionisten zich omheen kronkelen: moeten Joden zich uiteindelijk bekeren tot Christus, ja of nee? Voor een aantal is het antwoord volmondig ja – maar dat durven ze niet hardop te zeggen zolang het bondgenootschap nog van strategisch belang is. Achter de schermen wordt verwezen naar Romeinen 11:26 – "En zo zal heel Israël behouden worden," – maar alleen als ze Jezus als Messias erkennen. Het is dus geen liefde voor het Joodse volk zoals het is, maar voor wat het moet worden. De liefde is voor de toekomstige bekeerling, niet voor de trotse, seculiere of orthodoxe Jood van nu.

In organisaties als Jews for Jesus en One for Israel wordt de evangelisatie van Joden zelfs openlijk gepromoot. Christelijke zenders zoals GOD TV hebben programma’s specifiek gericht op het 'redden van Israël' door het brengen van het evangelie – en dus bekering. In 2020 leidde een uitzending van GOD TV op een Israëlisch kanaal tot ophef en een verbod, juist omdat het doel te duidelijk was: zendingswerk onder Joden. 

En hoe zit het met Christenen voor Israël? Officieel keren zij zich tegen bekering van Joden – in hun communicatie benadrukken ze juist dat ze het Joodse volk onvoorwaardelijk steunen, zonder hen tot Jezus te willen bekeren. Maar wie dieper graaft, ziet dat het ongemak blijft sluimeren. Want als de Bijbel wordt gelezen als letterlijk profetisch document, en de wederkomst onlosmakelijk verbonden is met de erkenning van Christus door Israël, dan is het logisch gevolg alsnog bekering – zij het via Gods hand, niet door zendingsdrang. Dit 'hands-off evangelisme' is niet minder strategisch, alleen minder expliciet.

Het is een ongemakkelijke waarheid: de christenzionist die met vlag en shofar zwaait op het Israëlische vliegveld, viert geen bestaand Jodendom – hij investeert in een toekomst waarin dat Jodendom niet meer bestaat. En precies dáár wringt het. Want als liefde afhankelijk is van transformatie, is het geen liefde, maar projectie. En als solidariteit slechts strekt tot het moment dat de ander jouw profetie begint te hinderen, is het geen solidariteit, maar instrumentalisering. Het christenzionisme claimt vriendschap, maar stelt voorwaarden. Het zegt ‘shalom’ terwijl het in zijn kaarten al de ondergang heeft uitgetekend.

Wie werkelijk solidair wil zijn met Joden en Palestijnen – begint met het erkennen van hun rechten, hun menselijkheid, hun verhaal, hier en nu. Niet in een toekomstige herschreven wereldorde, maar in deze gebroken, weerbarstige wereld – zonder voorbehoud, zonder agenda.

Want elke ideologie die mensen reduceert tot schakels in een heilig script, hoe vroom verpakt ook, loopt vroeg of laat uit op verraad. En van al het verraad dat Joden in hun geschiedenis hebben moeten verduren, is dit misschien wel het subtielste: de omhelzing die geen liefde is, maar opmaat tot eliminatie – niet ondanks het geloof, maar erdoor.